Premiera - pierwsze spotkanie

Serdecznie zapraszam na pierwsze spotkanie Dyskusyjnego Klubu Filmów Dokumentalnych „Okno na świat” które odbędzie się 15 stycznia 2010 roku godzinie 17.00 w Miejskim Domu Kultury w Augustowie na ulicy Rynek Zygmunta Augusta 9.

Zaprezentujemy dwa filmy:

-„ O świcie i przed zmierzchem” reż. Kazimierz Karabasz

-„ Gadające Głowy” reż. Krzysztof Kieślowski

Po projekcji zapraszamy na dyskusje z Panią Zofia Piłasiewicz* i Panem Krzysztofem Czyżewskim**.

* Zofia Piłasiewicz - Psycholog i podróżniczka

** Krzysztof Czyżewski - szef Ośrodka "Pogranicze - sztuk, kultur, narodów" i Fundacji Pogranicze w Sejnach, animator kultury, poeta i eseista. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Publikował artykuły i eseje w różnych czasopismach polskich i zagranicznych. W 2001 opublikował książkę "Ścieżka pogranicza". Zajmuje się również działalnością dydaktyczną - wykładał m.in. na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Wileńskim, w New School for Social Research (Nowy Jork), Transregional Center for Democratic Studies (Kraków), Salzburg Seminar, w Instytucie Nauk Humanistycznych przy Uniwersytecie Lwowskim, na Boston University.Wielokrotnie nagradzany za swą działalność. W 2008 roku został ambasadorem Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego.

„O świcie i przed zmierzchem” reż. Kazimierz Karabasz

Film Karabasza jest próbą podsumowania pierwszego dziesięciolecia wolnej Polski po przełomie 1989 roku. Klasyk polskiego dokumentu zestawia w tym filmie dwie perspektywy - maturzysty, który wkracza właśnie w dorosły świat, i emeryta, rezygnującego powoli z aktywnego życia społecznego. Przez ostatnie kilka lat, które obaj dobrze pamiętają, w kraju zmieniło się niemal wszystko. Oprócz teraźniejszej rzeczywistości zmieniło się także postrzeganie przeszłości i przyszłości. Obie generacje tak naprawdę niewiele o sobie wiedzą - zdają się żyć już w nieco innych światach. Co ciekawe, to młode pokolenie wydaje się być bardziej zagubione i niepewne. Film, ukazujący swoisty stan społecznego zawieszenia, kończy się cytatem z wiersza Tadeusza Różewicza: „...Coś się skończyło, nic się nie chce zacząć, może się już zaczęło?"

„ Gadające głowy” reż. Krzysztof Kieślowski.

Jest rok 1979. Krzysztof Kieślowski przeprowadza swego rodzaju sondę socjologiczną. Setki ludzi pyta: w którym roku się urodziłeś? kim jesteś? co jest dla ciebie najważniejsze? czego byś chciał? Z zarejestrowanych na taśmie ostatecznie wybiera 44 osoby i ustawia je w porządku chronologicznym: od jednolatka, który jeszcze nie umie mówić, do stuletniej staruszki, która niedosłysząc pytania, potwarza kilkakrotnie, że chciałaby dłużej żyć. Ta galeria jednak fascynuje, z dwóch powodów. Oto widz obserwuje, jak ludzkie marzenia zmieniają się z wiekiem. Na początku zabawny dwulatek chce być samochodem-syrenką, a na koniec - blisko stuletnia kobieta, straciwszy niedawno męża, nie chce już niczego. Lecz to tylko pozorna wyliczanka pragnień. Ludzkie marzenia tworzą obraz rzeczywistości, pośrednio mówią o tym, czego w niej brak, co ludziom dokucza, z czym się nie godzą. Oto mówią: chciałbym, żeby zniknął brak poszanowania; żeby ludzie robili coś dla innych, nie tylko dla siebie; wolności, która nie preferowałaby najsilniejszych; żeby ludzie zrozumieli, że prawdziwe przyczyny agresji nie leżą w nich; żebyśmy żyli odważnie; żeby wszyscy dobrzy ludzie łączyli się ku dobremu; żeby ludzie nie bali się innych; żeby każdy mógł swobodnie decydować o swoim losie; żeby mniej było łokci i pleców, a więcej serca i rozumu; pragnę wprowadzenia w sposób rzeczywisty, nie werbalny, dwóch pojęć: demokracja i tolerancja; lepszej sprawiedliwości; żyć w warunkach demokracji i poczucia bezpieczeństwa; żyć w świecie rzeczywistym, który nie byłby fikcją i pozorami... Krzysztof Kieślowski niezwykle oszczędnymi środkami filmowymi stworzył niejako zbiorowy portret Polaka - świadomego swej tożsamości i miejsca, w którym żyje, bacznego obserwatora rzeczywistości, którą trudno zaakceptować, gorąco pragnącego zmian, dojrzewającego do buntu. Reżyser za ten dokument otrzymał Wyróżnienie Honorowe na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Oberhausen w 1981 roku.

Obecność obowiązkowa :)